Om met de deur in huis te vallen: ik heb besloten om mijn vaders kant niet verder uit te zoeken. In deze post vertel ik hoe ik tot deze beslissing gekomen ben. Het heeft meerdere redenen.
Monthaugustus 2018
Dit is mijn oma’s halfzus Elisabeth
In maart ontdekte ik dat mijn vaders tante getrouwd was met Samuel Levisson. Al snel vond ik een schat aan informatie. De familie werd gedeporteerd, maar kwam deels terug. Onder de overlevenden bevond zich de man van mijn oma’s halfzus. Sal, zoals zijn roepnaam luidde, overleed pas in 2002. Het was vrij frustrerend te moeten
Mijn laatste woning in Dordrecht
Bij het zien van deze foto’s krijg ik bijna heimwee naar mijn laatste huis aan de Varkenmarkt in Dordrecht, de stad waar ik de eerste 29 jaar van mijn leven doorbracht. Wat een geweldig monumentaal pand was het toch! Het plafond was zeven meter hoog en er viel zoveel licht naar binnen. Destijds werd me
‘Schuldig te zijn een bedrag van 2000 gulden’
“Als getuige betrokken bij schuldbekentenis van Jan Willemse de Rooyen, landbouwer in vlas, wonende in Lage Zwaluwe, die verklaart, schuldig te zijn aan Johan Carel Frederik Baron van Frankenberg en Proschlitz, wonende in Breda, op het Kasteel letter D nr.347, een bedrag van 2000 gld.”
Waar mijn vader met zijn ouders woonde
Wat betreft de geschiedenis van mijn vader en zijn familie weet ik ontzettend weinig. Mijn vader sprak er nooit over of zei simpelweg niets te weten. Ik heb dus heel weinig aanknopingspunten om verder te kunnen. Begin dit jaar wist ik een nicht van mijn vader op te sporen, maar helaas bleek dit contact van
Jannetje voor de deur van haar huis
Vandaag stuitte ik per toeval op deze foto van de Schuitenmakersstraat in Dordrecht. Op nummer 2, in het eerste huis aan de linker kant, woonde mijn opa als kind. Wat de foto zo bijzonder maakt is dat zijn moeder erop staat. Geen idee wat mijn overgrootmoeder Jannetje de Groot staat te doen, maar een prachtige
Het ongelukkige gezin van Johannes Bernardus
Toen ik gisteren ontdekte dat mijn betovergrootmoeders broer Johannes Bernardus Menkehorst bijna zeventig keer in de gevangenis zat, dacht ik vooral: Maar de kinderen dan?! Want in de gevangenis zitten betekende destijds ook geen geld hebben om je gezin te kunnen voeden. Dat moeten bittere tijden zijn geweest.
Johannes Bernardus zat ontelbare keren in de bak
Zo nu en dan maak ik een uitstapje naar een broer of zus van mijn directe voorouders. Op die manier probeer ik een completer beeld te krijgen van de leefomstandigheden in die tijd. De gevangenisregisters die op de website van het BHIC te vinden zijn, behoren tot mijn absolute favorieten. Ze verklappen niet alleen hoe